Според Бенедикт Кингсбури (Benedict Kingsbury), нееднаквоста во и измеѓу општествата е запоставен проблем во современата теорија на меѓународното право. Глобализацијата и демократизацијата го намалуваат државниот суверентитет како што меѓународните правила и инститиуции стануваат понаметливи, транснационалното цивилно општество поактивно, а унитарната државна контрола станува се помалку изговарана.

Процесот на политиката проширување на распространетоста на партнерствата на НАТО насекаде низ светот може значително да ја подобри способноста на Алијансата да превенира и менаџира закани. Барањето на повеќе и повеќе партнерства претставува проактивна стратегија што му овозможува на НАТО логични предности.

Иако политиката на партнерстват на НАТО изгледа прилично јасна и прецизна, сепак постојат некои прашања кои треба да бидат одговорени. Дали ова глобална партнерска мрежа е нешто што НАТО може да го менаџира? Понатаму, дали е НАТО подготвен да ја модификува својата позиција во однос на можните барања на партнерите? И за крај, дали НАТО може да се потпре на партнери кои имаат нестабилни влади и кои прават радикални политички промени од еден изборен циркус до друг?

Иако можеби односот помеѓу Македонија и НАТО е екстензивно дискутиран во нашето литературно поднебје, сепак убаво би било доколку во отварањето на овој голем и значаен простор за сите нас млади истражувачи, накратко да напоменеме неколку општи основи на односот помеѓу НАТО и Македонија.

Имено, преку своите партнерски програми, од почетокот на деведестите години, НАТО не се обиде да наметнува туку да интегрира. Подаде рака за приклучување на поранешните идеолошки противници и гарантираше рамноправен третман со старите земјите членки.